Ideal of Culture ~ Joseph Epstein
Toen Joseph Epstein [1937] een nieuwe uitgever vond voor zijn essaybundels, een bewonderaar nog wel, werden deze boeken meteen een stuk dikker en groter dan voorheen. En toch is ‘more’ in zijn geval nog altijd ‘less’ voor mij. Geen van de uitgaven die bij Axios zijn verschenen, gaf me zoveel plezier als de eerdere boeken deden; ook al hadden die gauw eens een slap kaft en slechts de helft van het huidige tal pagina’s
In een goede bundel versterken de losse onderdelen elkaar. Minder geslaagde uitgaven ontberen samenhang. En in mislukte bundels gaan de onderdelen de concurrentie onderling aan, omdat ze te veel op elkaar lijken, waarbij alle teksten het kunnen verliezen.
The Ideal of Culture ontbeerde voor mij vooral samenhang. Naast betogen van een meer algemene culturele aard biedt dit boek bijvoorbeeld ook een hele reeks boekbesprekingen. En zelfs al worden dat bij Epstein nooit standaardrecencies, alleen al door hun beknoptheid zijn dat in aard een heel ander soort teksten dan de essays, waarin hij wel de ruimte neemt. Die vragen zelfs om een andere manier van lezen.
Grootste misser is evenwel dat The Ideal of Culture twee keer een bijna identiek betoog bevat dat Joseph Epstein schreef bij een kroonjaar.
Op zich zijn dat weliswaar altijd interessante teksten. Een man neemt de ruimte om de balans op te maken van zijn leven. Joseph Epstein begon daarmee ook al eens op zijn veertigste. In dit geval werd hij tachtig jaar oud. Hij weegt wat hem nog wacht, hij kijkt terug op wat hem gebeurd is. En dat boeit altijd weer om te lezen.
Behalve dan dat in deze band ook de tekst is afgedrukt die Epstein schreef bij zijn vijfenzeventigste verjaardag. En nogal wat observaties in het stuk bij zijn tachtigste blijken precies hetzelfde te zijn. Hij is nu eenmaal ondertussen op leeftijd gekomen; zijn carrière ligt achter hem; grote reizen zal hij niet meer maken; nieuwe vriendschappen komen er niet meer bij.
Maar hoe vaak mag een auteur dezelfde anekdote herhalen over een oude vriend? In zo’n losse tekst ergens, geschreven in opdracht, maakt de variatie op bekend materiaal niet uit. In een bundel werkt herhaling vrij dodelijk. Daardoor lijkt het plots of het een auteur aan materiaal ontbreekt.
Joseph Epstein heeft me veel gegeven in de loop der jaren. Zelfs in deze bundel staan er weer essays, en opmerkingen in andere essays, die tot de opmerkelijkste horen van wat ik dat jaar las. In vergelijking met hem zijn vrijwel alle auteurs culturele onbenullen. Alleen duurde het tijden voor ik deze verzameling uit had; omdat het totaal me toch teleurstelde. De standaard die Epstein ooit zette, is dan ook nogal hoog. Misschien is er zelfs geen andere hedendaagse auteur die ik aan dezelfde hoge standaard houd.
En komt die onvrede uiteindelijk dan omdat ik Epstein al ruim twintig jaar lees, en hij me in sommige opzichten niet meer kan verrassen? Werd de schrijver ondertussen te oud, en zijn leven te klein, om daar nog iets verrassends van te mogen verwachten? Zijn eindeloos dikke verzamelingen als deze gewoon de dood in de pot, omdat het goede zo makkelijk overwoekerd wordt door het maakwerk, en voor zijn doen matige?
Some years ago, the English philosopher Michael Oakeshott was asked what he thought about England’s entering the European Union. “I don’t see,” he answered, “why I should be required to have an opinion about that.” An extraordinary thing for a contemporary political philosopher to say, or so I though at the time. But later, reading Oakeshott’s Notebooks, I came across two passages that made clear the ground on which he said it: First, “To be educated is to know how much one wishes to know and to have the courage not to be tempted beyond that limit.” And second, that culture “teaches one that there is much one does not want to know.” I wonder if, in the current age, our so-called Information Age, knowing “what one doesn’t want to know” isn’t among the greatest gifst that the acquisition of culture can bestow. […]
[The Ideal of Culture]
RSS feeds