Raadsel der herkenning ~ Rudy Kousbroek
Na Opgespoorde wonderen en Verborgen verwantschappen is dit Kousbroek’s derde bundel met fotosyntheses. Het zal ook de laatste zijn, zo staat voorin.
Eerder noemde ik Kousbroek’s aanpak in deze boeken wat oneerbiedig ‘praatjes bij plaatjes.’ Alleen kiest hij nooit foto’s uit om hun fraaie esthetiek. Integendeel. In Het raadsel der herkenning wordt uitgelegd dat juist wat mysterieuze foto’s zijn voorkeur hebben.
In dit boek is er veel aandacht voor foto’s met beesten en beestjes. Daarbij kan de fotosynthese ‘Krokodillenwonder’ zelfs gelezen worden als Kousbroek’s motivatie om lijstduwer te worden van die politieke partij voor de dieren [PvdD]. Die onderwerpskeuze maakt dit boek tijdlozer dan de eerdere delen. Het gedrag van dieren verandert niet.
Maar ik miste daarom Kousbroek’s exacte kant wat, in dit boek.
Wel merk ik bij dit derde boek deze fotosyntheses steeds meer te gaan waarderen. Al blijft er het bezwaar dat de tekst in kolommen staat, en de grijs-wit afgedrukte foto’s vaak de details missen die Kousbroek er wel in kan zien, volgens de tekst.
Het kostte tijd om in te zien dat deze boeken de verwondering dienen, en niet de opinie.
Ik ben steeds meer geneigd deze boeken te zien als illustraties bij een klassieke uitspraak van hem, over het geheugen.
Niets is erger dan de weg te weten in een huis dat niet meer bestaat.
Niet alleen huizen worden gesloopt, hele wijken verdwijnen. Straatbeelden veranderen ongemerkt, tot aan de hand van een foto getoond kan worden dat het ooit anders was. Het geheugen heeft soms zo’n prikkel nodig om zijn informatie kwijt te geven.
Weinig is boeiender dan de informatie op foto’s aangevuld te krijgen door iemand die altijd al goed keek. Zelfs als hij schrijft over beelden die hij nooit gezien kan hebben. Omdat Kousbroek daarmee ook over deze tijd iets zegt.
RSS feeds