Dirkjan 11 ~ Mark Retera
Beschouwingen over humor zijn zelf nooit leuk — hoe veel voorbeelden er ook gebruikt worden. Maar het is alsof de poging om even ernstig met afstand naar het onderwerp te kijken zich direct met enorme rente tegen de beschouwer keert.
Doorgaans vind ik dit een grappige paradox.
Behalve als ik weer eens wat moet opmerken over de strip Dirkjan. Die heel erg leuk is. Zo niet de leukste strip op het moment in Nederland gemaakt. Want een belangrijke kwaliteit van Mark Retera’s werk vind ik nu net dat zijn strip vaak te flauw voor woorden is. Alleen maakt zo’n slappe grap toch ook weer ontvankelijk voor de volgende grap — tot er ergens kortsluiting optreedt in de hersenen en ineens bijna heel het boek briljante humor lijkt te brengen.
Aan Dirkjan 11 vielen me vooral de succesvolle omkeringen op — terwijl de omkering nu net tot de elementairste humor denkbaar hoort.
In dit album nemen Dirkjan en Bert nemen bijvoorbeeld een dakloze clown in huis op — waar deze zich ontpopt tot de meest pietluttige en chagrijnige huisgenoot denkbaar.
En toch is het leuk om een iemand geheel in schmink te horen klagen dat er geen koffie meer zat in de koffiebus.
Eén van mijn favoriete bijfiguren in de strip is de loempiaverkoper — die in weerwil van het cliché geen vriendelijke glimlachende Aziaat is, maar ook al zo’n stuk chagrijn; en dan bovendien éen die er lol in heeft om anderen uit te schelden. In dit album gaat hij op een popfestival staan, en werkt hij tijdelijk als toekomstvoorspeller.
* click op illustratie voor groter
Enige echte vervolgstrip in dit album gaat over het zondige leven van paus Marinus I. Maar dat is typisch een verhaal dat wat verbleekt tegen de werkelijkheid over de vroege pausen. Bovendien speelt Dirkjan er nauwelijks in mee, en Bert al helemaal niet.
RSS feeds