Dirkjan 20 ~ Mark Retera

Meteen de eerste strook al in het album Dirkjan 20 zette mij tot nadenken aan.

Daarop is namelijk te zien dat Dirkjan een ringbaard draagt. En omdat hij voor de duur van dat verhaal dan even lid is van de Amish, betekent die baard dus dat hij een echtgenote heeft. Zoals trouwens ook uitgelegd wordt in die beginstrook. Mevrouw Dirkjan komt evenwel nooit in beeld.

Niet dat ik daar op hoopte overigens.

Wat later in het boek, als Dirkjan voor even Dirknan de barbaar is, heeft hij overduidelijk weer een vrouw. Plus een kind. Sterker nog, liefst drie van de grappen uit dat verhaal draaien nu net om het gegeven dat de opvallend stoere hoofdpersoon een sloverige echtgenote heeft met wie de huwelijksband knelt.

Ik herinner me geen eerdere scènes met een getrouwde Dirkjan. Wel dat zijn huisgenoot Bert voor het verhaal even vrouw en kinderen had. Maar Dirkjan leek me nu net een eeuwige vrijgezel te zijn. En blijven.

En ik verbaas me er dus over dat zo’n minieme afwijking van het stramien me dan opvalt. Dat Dirkjan door de albums heen werkelijk alles mag spelen, zonder dat ik daarover struikel. Het maakt daarbij niet uit of hij nu een beestje is dat zich nog ontwikkelen moet tot stripheld, of de baas van Superman is in een jeansshop. Hij mag zelfs ineens even massa’s spieren hebben, om een barbaar te spelen. Terwijl Dirkjan’s karakter dus wel met duidelijk omlijnde grenzen komt.

Oftewel, zelfs humor moet voor mij tot in alle consequenties kloppen. Wat daarmee heel goed verklaart dat ik zelf nooit humorist worden zal, en tegelijk nogal wat beroepsgrappenmakers te flauw en slecht vind voor woorden.

De stripreeks Dirkjan maakt me wel vrolijk, daarentegen. Ook al omdat ik weet dat deel 20 me na eerste lezing nog betrekkelijk weinig zegt. Echt leuk wordt dit album pas bij herlezing, over een tijdje.

Dirkjan 20 bevat onder meer avonturen bij de Amish, zijn voetbalcarrière op de sloffen van Voltreffer Vick, de al aangehaalde queeste van Dirknan de barbaar, een cruise, Batman op kampeervakantie, en het griezelige vervolgverhaal ‘De vloek van de Stoves’.

In dat laatste verhaal valt dan weer op dat Dirkjan een ooit razendknappe moeder had. Die dus in werkelijk geen tijd tot sloof verviel, volgens de grap over de tatoeage die Dirkjan als kleuter al liet zetten.