Dirkjan 19 ~ Mark Retera

Het negentiende verzamelalbum van een jaartje Dirkjan staat in het teken van de misdaad. Opmerkelijk genoeg.

Of misschien is het dat de tekenaar en zijn schrijvers deze keer nog meer inspiratie vonden in Amerikaanse misdaadseries en -films dan mij duidelijk is. Ik kijk dat genre zo zelden. Kan iedereen nog zo schreeuwen daarmee meesterwerken aan hedendaagse cinematografie te missen.

Geweld, van het soort vooral waar zo veel Amerikaanse cultuuruitingen in grossieren, is voor mij geen vermaak. Punt.

Dus vind ik het zelfs nogal jammer dat Dirkjan en Bert in het laatste vervolgverhaal uit Dirkjan 19 ineens naar de foute kant zijn overgelopen. En daarin een lokaal misdaadimperium hebben overgenomen; waarbij het exploiteren van vrouwen hoort — na eerst nog bescheiden met ramkraken te zijn begonnen.

Weliswaar was er voorheen ook weleens wat. En stampten ze in vroegere albums met regelmaat kabouters kapot. Maar dat was toch een misdaad van een andere aard. Cartoongeweld.

Zo krijgt een mens dus zelfs meer zelfinzicht van het lezen van een stripboek vol melige grappen.

Gaat de grap over de executie van gevangenen met een elektrische stoel — zoals in het begin van het boek — dan is dat geen probleem. Ook al omdat Dirkjan en Bert dan cipiers zijn, en aan de goede kant staan van de wet; zelfs al deugt een wet niet die de doodstraf mogelijk maakt.

Maar nemen Dirkjan en Bert ineens de exploitatie over van ‘Casa Puta’ dan zit er voor het gevoel ineens iets volkomen scheef in de strip. Blijkbaar zijn de personages dus toch helden, aan wie geen afbreuk mag worden gedaan. Zelfs niet door de maker.

Overigens bevat ook dit album weer enkele grappen die mij hardop deden lachen — wat verder bijna niemand lukt, in geen enkel medium. De avonturen van Dirkjan van Gogh waren voor mij het beste wat dit album te bieden heeft.

Mark Retera kan het niet snel verkeerd doen bij mij. Al lukte hem dat ditmaal dus toch.