Bech is Back ~ John Updike

► door: A.IJ. van den Berg

Na deze verhalenbundel te hebben herlezen, kwam ik tot de onthutsende ontdekking dat het een roman was. Want, dat claimt de achterflap. Eigenaardig genoeg.

Nu zijn er twee zaken die er voor pleiten om dit boek een roman te noemen. De hoofdpersoon is in elk verhaal dezelfde, en er is sprake van een zekere ontwikkeling in zijn leven. Maar daarmee houdt het ook op. Als de verhalen echt niet meer dan hoofdstukken zijn, springen die wel vreemd van hot naar her.

Ik heb wat een haat-liefde voor de Bech-verhalen van Updike. Er zijn drie bundels mee verschenen, waarvan dit de middelste is. Vooral in het laatste boek, als de hoofdpersoon inmiddels tamelijk bejaard is, schmiert Updike zo opzichtig, dat met terugwerkende kracht de hele serie ongeloofwaardig wordt. Het plezier van de auteur gaat me dan te veel boven dat van mij, als lezer.

Henry Bech is duidelijk als tegenpool bedoeld van zijn schepper. Bech is Joods, als zoveel befaamde Amerikaanse schrijvers. Bech kampt met een eeuwig writer’s block. Bech is alleen, en kinderloos. Bech is apathisch. Updike was dat allemaal niet.

Tijdens interviews heeft Updike het er weleens over gehad Bech ook trekjes te hebben gegeven van beroemde Joods-Amerikaanse auteurs, als Salinger, Bellow, en Roth. Ik weet niet goed of dit waar is. Ik zie de Bech-verhalen meer als bezwering van een auteur, die, om het noodlot niet meer schrijven te kunnen ver van zich weg te houden, vrolijkheid probeert te ontlenen aan het leven van een geblokkeerde collega.

Weinig boeken van Updike zijn zo onderkoeld grappig als de Bech-reeks is.

In Bech is Back publiceert de held voor het eerst in decennia weer eens een boek. Een dunnetje weliswaar. En éen dat op basis van zijn eerdere reputatie bij voorbaat al goed is voor de meeste critici. Het is bijvoorbeeld bij het citeren van al die prijzende woorden, in het idioom van befaamde critici, dat heel goed overkomt hoe veel lol Updike gehad moet hebben bij het schrijven.

Verder was toch wel terecht dat ik van de eerste lezing niets onthouden had — er staat niets in dat zal beklijven. Volkomen probleemloos te herlezen over tien twaalf jaar, daarmee.