Marry Me ~ John Updike

Deze roman heeft éen van de meest overrompelende beginscène’s die ik ken in een boek. Een man reist erin naar het strand, met zijn auto, om tussen de duinen in te gaan tot de vrouw van een ander. De echtparen zijn bevriend bovendien.

Die scène heeft alles. De verwachting van de man zit erin. Zijn opwinding ook. Zijn besef iets verbodens te gaan doen, maar ook zijn rust omdat het niet voor het eerst is. En toch is het enige dat Updike ogenschijnlijk doet een tochtje door de natuur te beschrijven daar aan de Amerikaanse oostkust, in het vroege voorjaar nog.

Dit is het. Zo hoort goed schrijven te zijn, denk ik dan. Maar waarschijnlijk is dat vooral omdat ik het nooit zo zou kunnen. Al heeft het voor mij ook geen enkel nut zo te gaan schrijven.

Toch. Ik ben weliswaar een groot liefhebber van Updike’s proza, maar strek die liefde niet zonder meer uit tot al zijn boeken. Zijn verhalen bewonder ik bijna onvoorwaardelijk, vooral als het om zijn vroege werk gaat. Maar bij zijn romans klopt er voor mij regelmatig iets niet.

Die gaan over niets. Zo prachtig kan Updike schrijven, en dan zeurt hij alleen over twee echtparen die vreemdgaan, en de problemen die dat oplevert bij hen thuis. Bijvoorbeeld. Zoals in dit boek.

Deze roman redt het misschien wel alleen omdat die is opgebouwd uit oorspronkelijk losse verhalen. De verzameling maakt ze absoluut sterker. Maar vast ook die dwang eerder om met iets te komen dat alvast op zichzelf kon staan.