Demonen ~ Gerrit Komrij
Komrij intiem. Maar dan altijd nog met het voorbehoud dat hij heel goed weet hoe zeer een schrijver zich ook al blootgeeft als die over heel andere onderwerpen schrijft dan zichzelf.
Bij het herlezen stoorde me meer dan prettig was hoe veel persoonlijke informatie er uit dit boek wordt uitgelicht in dat onlangs verschenen Schrijversprentenboek. Daar gebeurt het onbarmhartig, waarmee de samensteller zich een onplezierig schel lachende roddelneef toont. Komrij is in Demonen tenminste nog zo kies geen namen te noemen als hij enkele vetes uit zijn leven beschrijft. Bovendien verwoordt hij vooral zijn teleurstelling en verwondering over het wangedrag van al die anderen.
Dat is ook niet raar.
In zijn hele werk klinkt teleurstelling door. Gerrit Komrij heeft een goed oog voor de morele corruptie van politici en de chronische gemakzucht van televisiemakers bijvoorbeeld. Of de gebreken bij schrijvers.
Ik schreef hier eerst: Komrij heeft hoge standaarden. Maar dat is de verkeerde formulering. Want als Gerrit Komrij teleurgesteld wordt in zijn verwachtingen dan komt dat niet eens omdat hij buitennissig hoge eisen heeft. Het is juist de rot overal die verbaast; de op niets gebaseerde zelfgenoegzaamheid die in Nederland nog altijd weer verder voortgekankerd is dan een redelijk mens zich voor kan stellen.
Met diezelfde bevreemde blik kijk ik ook. En als Komrij mij op zijn beurt weleens teleurstelt, ligt dat niet ook aan diens diagnoses, maar aan het ontbreken van analyse bij hem. Heel veel dieper dan de oppervlakte krabben zijn scherpe nagels meestal niet. Maar goed, misschien ligt mijn verwachtingspatroon in deze juist te hoog, omdat ik historicus ben en analyses verwacht.
Demonen hoort trouwens nu al wel tot éen van mijn favoriete boeken van hem, samen met Humeuren en temperamenten. Vanwege de mijmeringen vooral.
RSS feeds