Ma Dalton ~ Morris & Goscinny

Tijdens de zoveelste variant van het gebruikelijke Daltons-verhaal blijkt dat hun moeder nog leeft. En dat Lucky Luke de vrouw, zonder de familiegelijkenis te zien, helpt de straat over te steken.

Waarop ze prompt een winkel overvalt. En dan nog éen.

Maar de winkeliers spelen het spel vrolijk mee. Is het niet schattig ook, een oud vrouwtje met zo’n grote revolver.

Heel het stadje onderhoudt haar namelijk, want zo’n oude vrouw heeft haar trots, en is liever niet openlijk afhankelijk van de bedeling.

Als de Daltons vervolgens uit de gevangenis ontsnappen — op een teleurstellende manier, door brand te stichten, en weg te sluipen in de verwarring — vluchten ze nu eens naar mams. Heel het mens is in de eerdere boeken nog niet voorgekomen. Maar eenmaal bedacht, wordt ze prompt de belangrijkste persoon in het leven van haar zoons.

Vervolgens terroriseren de vier zonen de streek, ditmaal verkleedt als hun moeder.

Lucky Luke redde vervolgens de zaak met dezelfde truc als hij uithaalde in het album Dalton City — door een feest te organiseren. Bij Ma Dalton bepleitend dat haar kinderen beter af zijn in het gevang.

En die herhaling was er net te veel aan voor mij. Het album Ma Dalton was niet vervelend, alleen zeker geen hoogtepunt in de reeks. Variaties op een bekend thema brengen is éen ding, maar zo’n minieme variant te weinig inspirerend.

Voor het eerst bij al deze boeken vroeg ik me ook af hoe de strips geschreven werden. Lag er een gedetailleerd plan van tevoren? Of was het elke week afwachten wat Goscinny nu weer bedacht had aan verhaal?

Sommige grappen lezen namelijk zo. Die zijn dan net een pagina of wat te lang. Waardoor ik vermoed dat de makers daarmee tijd probeerden te rekken in afwachting van de perfecte vondst om alles weer vlot te trekken.

[ wordt vervolgd ]

Morris & Goscinny, Ma Dalton
46 pagina’s
Uitgeverij Dargaud
vertaling van Ma Dalton, 1972

[x]opgenomen in het dossier: Lucky Luke